De eerste prijs en zo rood als een kreeft

Het heeft even wat langer geduurd als een week maar hier dan toch weer een update vanuit La Concha, Nicaragua.
Op zondag 18 mei ben ik met de familie waar Ruth verbijft, mee geweest naar Granada om daar een dagje door te brengen aan het meer. Granada is een mooie koloniale stad en ligt aan de noordkant van Lago Nicaragua. Lago Nicaragua, ook wel Lago Cocibolca genoemd, is erg groot. Het past ongeveer 5 keer in Nederland. Het meer wordt gevoed vanuit het iets noordelijkere meer bij Managua en mondt uit in de Caribische zee via de bijna 200 km. lange rio San Juan. Er zwemmen ook stierhaaien in rond. Deze haaien kunnen in zowel zoet als zout water leven en via de San Juan kunnen ze dus op en neer pendelen tussen de zoute zee en het zoete meer. Maar goed, genoeg over het meer. Een van de Familieleden had een Toyota pick-up truck weten te regelen en daarmee zijn we dus naar Granada gereden. 4 mensen voorin en 8 mensen ( 4 kinderen en 4 volwassenen) achter in de laadbak. Volgens mij mag het hier officieel niet maar het is een heel gebruikelijke manier van reizen.Omdat het hier erg heet is en de zon ontzettend sterk, had ik een tube crême gekocht met factor 50. Hoewel ik maar een half uurtje in het water ben geweest en de rest van de dag in de schaduw heb gezeten, ben ik toch nog wat verbrand. De familie had een hele hoop te eten gemaakt en het was gewoon erg gezellig.
Op maandag de 19e waren er niet zoveel kinderen op school en dus heb ik een tweede laag verf op de kast gerold. D’r moet zeker nog een derde laag op. De 20e kwamen Adriana en Diana, de twee zusjes met autisme, niet. Hun jongere zusje was ziek en moeder durfde het niet aan om met de twee meiden alleen te reizen. Heel begrijpelijk want ze rennen steeds onaangekondigd weg. Alleen Nelson dus en een nieuw meisje met het syndroom van Down, Diana. Samen met Ruth heb ik al eerder over Nelson van gedachten gewisseld en het leek ons het beste om pictogrammen voor hem te maken om op die manier te kunnen communiceren met hem. Ik had dus al een aantal foto’s gemaakt van eten, speelgoed, een moto-taxi ( tuktuk) enz. Die ochtend, tijdens zijn pauze als hij gebakken platanoschijfjes eet, meteen geprobeerd om dat aan een pictogram te linken. Hij had het verdomd snel door! Na zo’n 10 minuten wist hij dat als hij de foto met de platano erop aan Ruth gaf, hij daarvoor in ruil een echt eetbare kreeg. Daarna heeft zijn moeder het ook een paar keer gedaan en het verraste haar dat het goed werkte. We hopen dit langzaam uit te breiden. Die ochtend tot tien uur ook nog met Diana, het nieuwe meisje, gewerkt. Volgens moeder kent ze kleuren en kan ze tellen maar daar bleek weinig van. Het is een erg vrolijk meisje, ze kan niet praten maar geeft duidelijk aan wat ze wel of niet wil. Het is een beetje een clown. Erg grappig soms maar ik heb ook een beetje het idee dat ze zich ermee uit situaties probeert te redden als ze iets niet begrijpt. Beetje mee oppassen dus. Na tienen kwamen de kinderen van de volgende groep binnen gedruppeld. Ik heb vooral met Darling ( ja, zo heet ze…) gewerkt. Darling is een meisje van 15 dat niet kan praten, spasmen heeft in haar armen en benen en soms ongecontroleerde bewegingen maakt. Ze lijkt meer controle te hebben over haar benen dan over haar armen. Ze vindt het pas aangeschafte speelgoed, met licht- en geluidseffecten helemaal te gek. Het is een soort klein pianootje met 6 gekleurde toetsen en bovenop de piano 2 grote, platte, gekleurde drukknoppen. Elke toets vertelt welke kleur hij is en de grote drukknoppen spelen een muziekje als je erop drukt. Met haar ook nog met klei gespeeld. Door haar de klei in de handen te geven en te helpen met kneden, ontspannen haar handen soms helemaal! Soms heb je echter ook, door zo’n ongecontroleerde beweging, ineens een stuk klei in je gezicht…..
21 mei. Sebastiana is een vrouw die erg veel vrijwilligerswerk doet voor Los Pipitos. Ze leidt de piñata /juwelen workshops en gaat vaak met ons mee op familiebezoeken omdat we anders waarschijnlijk steeds de weg kwijtraken ( ik zeker). Ze kent ook de meeste families dus is het erg handig als ze met ons mee gaat, zeker de eerste keer. Sebastiana wilde ook naar de burgemeester gaan om te vragen of hij wil betalen voor de huur van een grote bus om met zo’n twintig kinderen met moeder of vader naar San Juan del sur te rijden om daar deel te nemen aan een sportdag voor kinderen met een beperking. Ze zat er een beetje over in want ze had al aan verschillende kinderen verteld dat die dag door zou gaan. Het ging om zo’n 2500 cordoba ( iets van 75 euro) en ik heb haar verteld dat als de burgemeester niet wilde betalen dat ik dat zou doen. Niet te geloven eigenlijk. De bussen hier zijn weliswaar oude, rammelende, Amerikaanse schoolbussen,…. maar 75 euro voor een hele dag huur inclusief chauffeur!,…… voor dat geld komen ze in Nederland niet eens voorrijden! Ik heb haar ook geld gegeven om eten en drinken aan te schaffen voor die dag.
22 mei was een drukke lesdag. het ochtendgedeelte van acht tot tien voor de kinderen met autisme liep een beetje in de soep. Er was erg veel afleiding door spelende kinderen in de “gymzaal” naast ons lokaal en even later kwam MINSA ( ministerio de la salud, oftewel het ministerie van volksgezondheid) met grote omgebouwde bladblazers alle lokalen sprayen met een of ander goedje wat naar diesel ruikt. Vorig jaar zijn er erg veel mensen ziek geworden en zelfs gestorven door de dengue-mug en dat willen ze nu voorkomen. Het maakte erg veel lawaai en we hebben eigenlijk niet veel kunnen doen. Van tien tot twaalf waren er negen kinderen. Gelukkig hebben ze allemaal een moeder bij zich want anders hadden we het niet kunnen bijbenen haha. Er waren ook weer drie nieuwe kinderen. Vooral gewerkt met Darling, Jessica en Estrellita. Deze drie meisje zijn van een cognitief laag niveau. Ze begrijpen wel simpele zinnen maar kunnen niet / niet goed aangeven wat ze wel of niet willen. In de middag kinderen bezocht. Gekleurd papier, stiften, urinaal, puzzel en een in- gelijste, door hem zelf gemaakte tekening naar Horacio gebracht. Hoewel hij erg verlegen is en zowat niks zei, was hij er zichtbaar blij mee! Daarna bij Marco Daniël op bezoek geweest. Hij ziet eruit als een kind van een jaar of twee maar Ruth vertelde me later dat hij 19 is. Ik kon het bijna niet geloven. Marco Daniël kan erg moeilijk normale voeding eten vanwege slikproblemen en we hebben zijn vader een groot blik ensurepoeder gegeven. Dat kun je aanmaken met melk, water of ander sap. Je kunt het ook wat dikker aanmaken zodat het wat minder verslikgevoelig wordt. Er zitten alle voedingsstoffen in die je nodig hebt.. Ik heb er ook een busje WD-40 achtergelaten zodat de remmen en het kantelsysteem van zijn aangepaste, door Ruth gedoneerde rolstoel soepel blijven functioneren. Daarna met een Mototaxi naar San Juan gereden om daar Cristofer ( de grote) een kruk te brengen met een grotere opening aan de bovenkant zodat z’n dikke onderarmen er in passen. Ik zag de vorige keer de gaten in z’n sokken en had dus op de markt ook drie paar sokken voor hem gekocht. Als dank kregen we van zijn moeder een aantal pitahayas mee ( volgens mij is dat dragonfruit in het Engels. In NL heb ik ze nog nooit gezien) Daarna nog bij Charly geweest. Zij had nieuwe schoenen nodig met steun aan de enkels. Ze kan zelf kleine stukjes lopen met een soort van rollator maar haar lage sportschoenen bieden niet genoeg steun. We hebben op de markt in Jinotepe een paar tweedehands, leren, hoge schoenen gevonden waarvan we nu heel erg hoopten dat ze zouden passen. Ze waren ietsje te groot maar het ging wel. Op de groei gekocht zullen we maar zeggen. Ze was er in ieder geval erg blij mee. Ik heb nu dus ook zelf gezien hoe Charly en haar familie wonen. Het is een hutje van ongeveer 3 X 5 meter van houten planken en golfplaat wat aan de binnenkant is verdeeld in aparte vertrekken met gordijnen. Ze hebben twee bedden maar dat past maar amper. Ze slapen er met zessen in. Er wordt ook gekookt binnen maar ook daar is eigenlijk nauwelijks ruimte voor. Er wonen daar dus twee volwassenen met vier kinderen waarvan er een in een rolstoel zit. Vader heeft geen werk maar probeert wat te verdienen door met schelpen gemaakte dieren te verkopen in San Juan del sur. Hij is dus ook nog eens een dag of drie per week van huis weg. Zoals in de vorige update al eerder gezegd, zijn er meer arme gezinnen in Nicaragua maar hier is naar mijn mening wel wat hulp gerechtvaardigd. Ze hebben de meeste bouwmaterialen al bij elkaar gespaard de afgelopen 12 jaar maar hebben nog wat nodig. Voor die laatste materialen en de bouw gaan Ruth en ik ieder de helft betalen. ( ieder ongeveer 600 euro ) Er is wel meer dan voldoende ruimte om groter te bouwen. Vader vertelde ook dat hij eigenlijk ook stenen binnenmuren wil maar dat zou echt te gortig worden. Het wordt een grote ruimte. De binnenkant kan hij later zelf inrichten. Het gaat er om dat er wat meer ruimte en betere bewegingsmogelijkheid komt. Met de materialen van het oude huis kan hij de binnenkant verdelen. Hij had ook iemand gevonden die wilde bouwen maar dat was allemaal een beetje wazig. We gaan dus laten bouwen door mensen die ons door bekenden hier zijn aanbeveeld. Die hebben inmiddels een prijs afgegeven die ook nog iets goedkoper is. Betaling is een gedeelte vooraf en het grootste gedeelte bij oplevering. Maar wat een leuk meisje is Charly. Terwijl Ruth vooral met haar ouders sprak, heb ik met Charly en haar zusje gesproken. Volgens mij valt haar verstandelijke beperking best mee. Ze begrijpt goed wat ik zeg en maakt zelfs grapjes. Ze gaat naar regulier onderwijs en krijgt 1 X per week bijles van Dailin ( een van de drie stagiaires ) Ze kan alleen niet goed praten. Ze kan alleen de klank maken maar niet het hele woord goed gearticuleerd uitspreken. Na afloop van deze lange dag zijn we de bar ingedoken, troffen daar Edwin en Ivania en hebben daar mooi een paar pilskes mee “gevat”
24 mei erg vroeg opgestaan. Vandaag was dus de sportdag in San Juan del sur. De burgemeester wilde de huur van de bus betalen dus dat was mooi. Ik was dus vroeg uit de veren omdat we om 6 uur zouden vertrekken. Ik wist eigenlijk ook al wel dat dat natuurlijk nooit ging gebeuren en dat het waarschijnlijk eerder 7 uur zou worden. Zo gaat het hier nou eenmaal altijd. Maar goed, ik was op tijd bij Sebastiana en er waren al een aantal kinderen met hun Moeder / vader of zus / broer. Er hing een uitgelaten sfeer. Iedereen, en vooral de kinderen, waren blij en hadden er zichtbaar zin in. Uiteindelijk vertrokken we om half zeven dus dat viel nog niet eens zo heel erg tegen. Nog geen 5 minuten ver weg kwamen ze er alleen achter dat de coach er niet was. Terug dus. Onderweg kwamen we hem tegen. Ook hij dacht waarschijnlijk dat de bus niet zo vroeg zou vertrekken. Dat hij niet op tijd was kan er ook mee te maken hebben dat hij de vorige dag stom dronken in de bar zat. We zijn in bar El chanchito ( het biggetje ) geweest en Ruth zei dat hij daar dronken in een stoel zat haha. Ik heb hem niet gezien. De reis naar San Juan del sur was voor de meeste al een happening op zich. Iedereen had snoep bij en er werd volop plezier gemaakt. We kwamen aan In San Juan del sur bij el parque central en daar stond al een hele stoet deelnemers te wachten iedere groep had z’n eigen bordje. Er waren delegaties uit onder andere Granada, Diriamba, Potosi, San Juan del sur, Jinotepe en wij kregen dus het bordje met La Concepción. De stoet vertrok en we liepen denk ik een kilometer of zo tot een plek waar er bussen en een aantal pick-up trucks stonden te wachten. Die brachten iedereen naar het plaatselijke honkbalstadion waar de spelen plaats zouden vinden. Het was echt goed geregeld. Er waren voldoende stoelen, van alles te koop, voor iedere groep was er een soort van partytentje neer gezet en er was voor elke delegatie een ehbo teampje. Er waren een aantal vrijwilligers die alle namen noteerde en hielpen met de rugnummers. Het was leuk om te zien hoe iedereen zich voorbereidde op de wedstrijden. Er werd warm gelopen, opgedrukt, gesprongen enz… De sporten waren; 50 en 100 meter sprinten, kogelstoten, verspringen en speerwerpen. Ik ben bij alle sporten wezen kijken en heb natuurlijk flink aangemoedigd en foto’s gemaakt. Ik voelde echter ook dat ik aan het verbranden was. Ik was net hersteld wat dat betreft van de dag aan het meer bij Granada maar de zon was wel niet zo ontiegelijk heet in San Juan del sur pffff. Zoveel mogelijk geprobeerd dus om benen en armen te bedekken,…. Maar da’s nie echt gelukt,.... Zo rood als een kreeft dus. Na afloop kreeg iedereen een medaille en een certifikaat. Daarna werden de teamprijzen uitgereikt. Het bleek dat La Concepción het beste van alle teams had gepresteerd en dus wonnen we de eerste prijs!! Een joekel van een trofee!!. Het was echt geweldig om te zien hoe blij ze waren. Iedereen wilde met de trofee op de foto dus ik heb wat af gefotografeerd!! Rond een uur of half vier ging de bus weer terug naar La Concha. Ik ben in San Juan del sur gebleven omdat ik daar de vorige keer niet ben geweest. Ook Ruth bleef omdat ze even naar Costa Rica wilde om dan bij terugkomst in Nicaragua weer een stempel in haar paspoort te krijgen waardoor ze weer drie maanden in Nicaragua zou mogen blijven. Officieel moet je dan drie dagen in Costa Rica blijven maar Ruth is een uur nadat ze in Costa Rica was aangekomen weer terug gegaan en heeft zonder problemen haar stempel gekregen. San Juan del sur is mooi en heeft een paar heel mooie stranden. Vooral een paradijs voor surfers is het eigenlijk. Het stikt er dus ook van de , vooral Amerikaanse, jongeren die willen feesten en surfen. En hele hoop van die popie jopie figuren liepen er rond. Niet echt mijn ding dus. Bovendien is alles er ruim anderhalf keer zo duur als in andere steden. Het was leuk voor een paar dagen maar ik was blij weer terug te gaan naar La Concha. Op de terugweg kwamen we door Jinotepe en daar zijn we uitgestapt omdat we voor Jamir een buggy wilden kopen. Jamir kan ook niet erg ver alleen lopen en wordt dan door z’n ouders overal naar toe gedragen. Omdat het al een heel jongetje is wilden we dus een buggy voor hem en z’n ouders regelen. Ik ben eerst naar de winkel gelopen waar ik m’n ventilator was vergeten mee te nemen ruim anderhalve week geleden. Ik wilde net vragen of ze misschien de ventilator hadden gevonden maar het meisje liep al naar achteren en kwam er mee terug. Ze hadden hem gevonden en netjes apart gezet!! Ik heb ze natuurlijk uitgebreid bedankt. Vanavond met een lekker briesje in bed dus . Daarna hadden we vrij snel een geschikte buggy gevonden. De terugreis naar La Concha was iets minder comfortabel. De bus zat al overvol en wij moesten er inclusief buggy ook nog bij. Maar iedereen schoof wat op en we konden er nog bij worden gepropt. Gelukkig was het maar een half uurtje. Morgen moeten we een piñata kopen en wat slingers. We gaan een feestje houden op school vanwege dia de las madres wat hier a.s zondag is( moederdag dus) misschien kunnen we de kinderen ook iets laten maken voor hun moeder. Maar eerst morgen dus materiaal voor de verbouwing bestellen. Ik stop ermee want echt goed geslapen heb ik de afgelopen dagen niet in San Juan del sur. Ik moet dus echt een keer vroeg naar bed om wat slaap in te halen.
Hasta la proxima!
Saludos, Wilco