eindelijk weer een update

Hallo Allemaal,
Sorry voor de wat late update. Vanwege alle bezigheden eigenlijk een beetje vergeten ook nog een update te schrijven. Iets later als de bedoeling maar,…. Hier issie dan!
Maandag 16 juni ben ik na schooltijd met een houten kistje, bedoeld voor een jongen die in een rolstoel zit en de normale voetsteunen niet kan gebruiken, naar een meubelmaker geweest om het te laten bekleden. Nou ja, het is geen meubelmaker maar een bekleder. Meubels, autostoelen etc. worden er (her) bekleed. Nadat ik had uitgelegd wat ik wilde, werd me verteld dat het 250 cordoba ging kosten en dat het de volgende dag klaar zou zijn. Die middag ook nog een sokkenpop in elkaar geflanst.
De 17e heb ik samen met Jorge de shirts opgehaald bij de drukker. Het zag er goed uit maar wat me dus niet beviel, was dat die @#*%@ met grote letters ook “WILCO” boven het rugnummer heeft laten drukken. Ik snap dat ze blij zijn met de shirts maar het heeft geen enkel nut om mijn naam erop te zetten. Maar goed,.. het zal wel goed bedoeld zijn. Het hele team komt donderdagavond hier heen om de shirts op te halen.
18 juni meteen na school naar huis om de eindstand Nederland- Australië op te zoeken. Voordat ik thuis was werd ik al gefeliciteerd door twee bekenden dus ik wist al dat we gewonnen hadden en dat het 3-2 was geworden
De 19e wel weer een mooie dag op school. Ik had weer verschillende dingen aangeschaft waaronder pampers, babywipes etc. Ook geld voor transport naar school aan verschillende mensen gegeven. Yahoska, de fysio, was er weer en 5 kinderen hebben therapie gehad. M’n sokken beesten hebben trouwens succes! We gebruiken ze op verschillende momenten en kinderen reageren er leuk en soms verrassend op. Sommigen liggen helemaal in een deuk, anderen hebben zoiets van; ho eens efkes, was da? En Adriana bood steeds haar arm aan om in te laten bijten waarna ze krom lag van het lachen.
Die middag zijn we met vieren naar de stad Masaya geweest om te praten met Doña Raquel, de regiomanager van los pipitos van het departement masaya. ( de stad Masaya is de hoofdstad van het departement Masaya. Zoals bij ons provincie en stad Utrecht ) Het Lilianefonds had namelijk via de mail laten weten dat los pipitos zelf bepaalt waar de financiële hulp terecht komt. We wilden dus duidelijk maken wat we hier aan het doen zijn en dat wij, net als andere delen van los pipitos ook een deel van de hulp willen hebben. Het was een goed gesprek en Raquel was duidelijk in wat wij moesten doen om in aanmerking te komen voor een deel van de hulp. Van elk kind dat wij helpen moet er een formulier worden gemaakt met naast de persoonlijke gegevens omschreven welke hulp er wordt gegeven aan dat kind en wat het nodig heeft. ( fysiotherapie, logopedie, medicijnen, ensure, pampers, extra hulp op school etc.) Aan de hand daarvan wordt dan bekeken wat er aan hulp wordt gestuurd. Het is even wat werk maar dan krijgen we ook een deel van de hulp. Niet dat het veel is maar alles is beter dan niks. Liseth gaat zich hiermee bezig houden. Op weg naar het busstation om weer naar La Concha te reizen, zagen we een rolstoel staan in een tweedehands winkel waar we al eerder een rolstoel kochten. Het was echt een hele mooie, goede kinderrolstoel. Na wat gepingeld te hebben mochten we hem meenemen voor 800 cordoba. Da’s 25 euro en dus echt een koopje!! We hebben ook al een idee wie hem gaat krijgen. Er moet nog wat aan worden gewerkt maar dat kan ik mooi doen in m’n vrije uurtjes. Door het blijven hangen in die winkel, hadden we dus wel net de laatste bus gemist en moesten we met de taxi op huis aan. Ik was gelukkig wel nog op tijd thuis voor de uitreiking van de shirts aan het voetbalteam wat zichzelf Juventus noemt. Zowat het hele team was er, lekker druk dus hier in huis. Een voor een kregen de kinderen hun tenue uitgereikt en ze waren er natuurlijk blij mee. Iedereen trok het ook meteen aan! Hun coach had nog een woordje maar die praatte nogal snel zodat ik er maar de helft van begreep. Ook zelf nog wat gezegd natuurlijk. Onder andere dat niet ik maar alle vrienden, familie en bekenden in Nederland deze shirts gegeven hebben. Ook veel foto’s gemaakt natuurlijk en beloofd de eerstvolgende wedstrijd te zullen gaan kijken. De 20e in de middag wat aan de rolstoel gewerkt. De remmen doen het weer, ik heb er steunen op gezet waardoor Jose David, waarvoor de stoel bedoeld is, straks niet meer naar links of rechts omvalt. Die “trunk supports”had Ruth nog liggen en passen bijna perfect op deze stoel. Ook alles wat ik heb los gehad meteen ingesprayd met WD-40. Die avond een biertje gedronken in een barretje hier in La Concha met Ruth, Miguel en Verania en haar man Fernando. Die avond door Verania uitgenodigd om mee te gaan naar een feest in San Juan de volgende avond. Ze had nog een kamer over met een bed dus ik kon ook blijven slapen. Daar had ik wel oren naar haha.
Zaterdag 21 juni eerst naar “mijn” team wezen kijken. Ze moesten hier vlakbij spelen. Leuk om te zien hoe trots ze waren op hun nieuwe tenue! Het zijn kinderen van 10 – 12 jaar en er zit nog bijna geen lijn in het spel. De bal wordt bijna altijd zover mogelijk naar voren getrapt. Overspelen gebeurt bijna niet. Nog een wonder dat er drie keer werd gescoord. Mooi met 2-1 gewonnen! Die middag wezen lunchen bij de familie waar Ruth woont. We hadden spaghetti bolognese voorbereid de vorige dag en die smaakte zowaar nog redelijk ook. Ook de Nicaraguaanse familie waar Ruth dus woont, vertelde het erg lekker te vinden maar ik had daar zo m’n twijfels bij haha. ’s Avonds dus naar San Juan naar het feestje. Het was een openbaar feest en het werd gehouden op het plaatselijke basketbalveld. Er was een goeie Mexicaanse band en het was echt super gezellig. Iedereen vliegt ook meteen de dansvloer op. Ook wat mensen gezien van La Mariposa, de taalschool waar ik de vorige keer les heb gehad. Rond een uur of 1 op huis aan en de volgende dag na het ontbijt weer naar La Concha nadat ik Verania had bedankt.
De daaropvolgende zondag bij Horacio geweest in de middag. Lisa,een vriendin van Ruth die verpleegster is, was er ook bij omdat Horacio wat plekjes op z’n benen heeft waar hij steeds tegen de stoel aan leunt. De “footbox”die ik had laten maken heeft nog wat aanpassingen nodig en we zullen hem de volgende keer installeren. Gezien de stand van z’n voeten is het misschien beter het ding andersom als aanvankelijk bedoeld te monteren omdat er op die manier veel minder druk op sommige delen van z’n voeten komt. We zijn ook nog even langs geweest bij Charly. De aannemer begint op maandag de 23e aan hun nieuwe huis dus dat is goed nieuws. Charly was vooral trots op haar nieuwe kapsel. Zag er ook leuk uit trouwens. Ze was een voetbalwedstrijd op het WK aan het kijken op een oud tv’tje dus ik vroeg voor welk team ze was. Na dat ze me even aangekeken had, zei ze,”Holanda”! haha
23 juni heb ik ’s ochtends materiaal gehaald bij de ferreteria om de footbox goed te kunnen monteren en ook wat spullen om de rolstoel te repareren. Naderhand, op school, liep er zowat niks zoals bedoeld. Emanuel had er geen zin in en rende steeds weg en zelfs Jose David had z’n dag niet. Maar goed,.. op weg naar huis kreeg ik alweer een sms van Verania. “felicidades por otra victoria” Ik wist dus dat “we” van Chili hadden gewonnen.
Op 24 juni eerst de spullen besteld bij de ferreteria voor de speeltuin die we willen gaan maken. Ze beginnen er zaterdag aan en ik kan een halve dag meehelpen. Het spul wordt de vrijdag ervóór bezorgd op school. In de middag maar weer eens naar Jinotepe geweest. Het was dit keer gelukkig niet zo warm als de vorige keer. Voor Maria heb ik een zachte bal gekocht met een diameter van zo’n 20 cm. Als je hem beweegt, maakt ie grappige geluidjes. Maria is 3 of 4 jaar oud, kan met hulp stukjes lopen, kan niet praten en het is erg lastig om contact met haar te krijgen. Ik vind dat haar moeder erg forceert op school. Ze dwingt haar te kijken als er iets wordt geteld of als er een puzzel voor haar neus staat, probeert ze keer op keer maria er aan te laten beginnen, ook als duidelijk is dat ze dat niet wil. Ze kan dat ook helemaal ( nog) niet. Ik ben er inmiddels wel achter dat Maria het interessant vindt als je van dat crispy plastic hebt en er geluid mee maakt. Ze volgt dat geluid en wil het plastic dan ook hebben om er zelf geluid mee te maken. Ik heb nu al verschillende keren op die manier met haar gespeeld en ze is dan rustig en moet soms zelf lachen als ik het plastic verstop. Ik heb ook het om beurten spelen met haar geoefend en dat gaat redelijk goed. Ook ander “actie / reactie speelgoed” vindt ze interessant. Vandaar dus de bal voor Maria. Nu nog de moeder duidelijk zien te maken op een tactische manier dat forceren niet helpt. In Jinotepe ook nog weer babywipes gekocht want die gaan hard haha. Vooral na het vingerverven. ( soms ook hand en armverven ) Ook nog weer verschillende spullen gekocht voor het “handenarbeid” gedeelte. Na eerder gehoord te hebben dat de werkplaats waar ze driewielers maken niet meer bestaat, heb ik het toch nog maar eens gevraagd. Uiteindelijk kwam ik terecht in een meubelzaak dus ik dacht dat ze me verkeerd hadden begrepen maar dat bleek niet zo te zijn. Op aanvraag maken ze daar ook driewielers. Er was alleen geen folder of een voorbeeld. Die wordt me per mail opgestuurd. Een fiets met 18 versnellingen gaat ook 450 dollar kosten. Dat is wel een beetje veel geld dus eerst maar eens afwachten wat voor info ik krijg toegestuurd. In San Marcos rijden veel Riksja’s rond en ik wil eens vragen wat zoiets kost. Volgens mij kan Cristofer daarmee goed uit de voeten en bovendien kan hij dan ook nog wat meenemen. Een riksja heeft alleen twee wielen voor en een achter. Net andersom dus maar dat maakt wat mij betreft niet zoveel uit.
Eerder deze week zag ik iemand op een drie wieler rijden hier in La Concha. Ik heb hem aangesproken en gevraagd wie de fiets had gemaakt. Dat bleek een kennis te zijn die in een werkplaats werkt waar ze trucks repareren. Hij zou vaker aan fietsen werken. Dat was duidelijk te zien want er was wel over nagedacht. Ik was vooral onder de indruk van het schakelsysyteem en hoe dat prima werkte met de handaandrijving. Erwin, de jongeman, had eveneens geen licht op z’n fiets dus ik heb hem gevraagd of hij het goed zou vinden al ik dat erop maak. Hij vertelde eerst dat hij daarvoor geen geld had maar nadat ik had verteld dat hij er niet voor hoefde te betalen, vond hij het een prima idee. Ik heb de lampen inmiddels al gekocht en twee ervan weer rood gemaakt met rode folie. Donderdag de 26e na school ga ik het op z’n fiets zetten.
Ik had om 1 uur een afspraak gemaakt met Erwin om het licht op z’n fiets te zetten maar volgens goed Nicaraguaans gebruik kwam hij pas om kwart voor twee aanzetten. Hij verontschuldigde zich wel maar waarom hij nou precies te laat was, begreep ik niet. Maar goed,… hij was er, en dus maar een droog plekje opgezocht, het regende, en de lampen gemonteerd. Was eigenlijk zo gepiept. Daarna met hem en zijn nichtje van 9 wat bijna altijd bij hem is om te helpen, naar de werkplaats gereden waar de driewieler 15 jaar geleden is gemaakt. Ik heb daar gesproken met Camil en uitgelegd dat ik een driewieler wilde voor iemand die hem als normale fiets gebruikt alleen dan dus met twee wielen achter en met versnellingen. Volgens hem was dat niet zo’n punt. Ik wil een keer langs Cristofer om nog eens te vragen of hij het nog steeds wil en te kijken welke maat de fiets moet zijn. ( hij gebruikt vaak een hometrainer dus daar kan ik de maat aan aflezen ) Daarna wil ik met Miguel als vertaler nog eens langs de werkplaats om duidelijk te krijgen wat het gaat kosten. Erwin is dus vaak onderweg met z’n driewieler en wordt daarbij vaak vergezeld door zijn negen jaar oude nichtje Maria Marcela. Ze helpt hem als het even iets te steil is en als het omlaag gaat staat ze achter op de fiets zodat ze niet hoeft te lopen. Da’s natuurlijk mooi voor hem maar hoewel ze er weinig moeite mee lijkt te hebben hem te vergezellen, zou het wat mij betreft beter zijn als dat meisje gewoon lekker speelt met vriendinnen in haar vrije tijd. Volgens Marina ( van mijn gastgezin) zijn die mensen erg arm. Dat kon ik ook al wel een beetje zien aan de kleren van het meisje; viezig en vol met gaten….Ik kan wellicht een nieuw shirt voor haar aanschaffen.
Vrijdag de 27e ’s morgens vroeg naar Managua vertrokken. Er is al een tijdje zonder dat wij dat wisten een klasje voor kinderen met een beperking wat twee keer in de week juwelen maakt. We zijn daar eens langs geweest en dat was erg leuk. Er was ook een meisje wat ook aan de sportdag in San Juan del Sur deel nam. Ze hebben al best veel juwelen gemaakt van kralen en nepparels maar ze hebben geen sluitinkjes. D’r valt dus niks te verkopen om wat geld binnen te halen voor nieuwe spullen. Daarom nu dus mee met twee van de begeleidsters naar Managua om nieuwe spullen te halen. Ik heb wel uitgelegd dat het wellicht een goed idee is om een keer in de maand in plaats van juwelen te maken, ze te verkopen op verschillende plekken. De kinderen die de juwelen mee maken, vinden dat waarschijnlijk leuk en er komt wat geld binnen. Meteen ook een paar plekken aangewezen die geschikt zouden zijn om te verkopen waaronder La Mariposa ( Spaanse school met veel buitenlanders die het zeker weten leuk vinden om op die manier wat te helpen) Ruth en ik zouden ’s middags de vorderingen van het huis van de familie van Charly gaan bekijken maar het stond erg hard te regenen en de familie woont ook redelijk achteraf waar het dus waarschijnlijk een grote modderpoel zou zijn. Maar niet gedaan dus.
De 27e heb ik weer eens een feestje gehad. Het is de 29e dia de los maestros en er was dus een feest op onze school voor alle meesters en juffen uit La Concha. Ik schat dat er zo’n 250 mensen aanwezig waren. Er speelde een best leuke band met twee danseressen met veel te weinig en te korte kleren aan, er was een buffet en op elke tafel werd een fles rum en cola neergezet,… Kortom,.. goed geregeld haha. Wel wat dubbel; het is hier arm en het geld wat is besteed aan dat feest had zeker ook anders besteed kunnen worden. Ik heb maar besloten om me daar niet druk om te maken. Ik heb me er in ieder geval goed vermaakt! De 28e juni vroeg naar school vertrokken omdat we een begin zouden maken met de speeltoestellen. Ik had al uitgelegd aan Wilmer en Jose Ivan dat ik de banden aan elkaar wilde maken met bouten maar ze probeerden tot drie keer toe me te overtuigen dat een beetje specie genoeg was. Ik heb echter m’n poot stijf gehouden. Ik heb gezien hoe kinderen hier spelen en het moet stevig zijn. Anders is het zo gesloopt. Het was wel lastig om de banden te verbinden met Bouten maar uiteindelijk kregen ze er handigheid in. Ik heb alvast een begin gemaakt voor een speeltoestel waar we later nog drie truckbanden meer voor nodig hebben. Het wordt een toren van vijf of zes banden waarvan er twee en een halve in de grond ingegraven worden als anker. Dat laatste werd me ook ontraden want ook hier zou een beetje cement voldoende zijn. Maar de twee truckbanden die ik aan elkaar gemaakt heb en nu dus ingegraven heb, waren zo versleten dat de metalen bedrading er overal doorheen kwam. Sowieso ongeschikt dus om bovengronds te gebruiken. Je kunt je handen daar lelijk mee open halen. Bovendien sparen we nu de kosten van een zak cement uit. En die kids hier trekken die toren straks ook echt niet omver. Om 12 uur ben ik dus gestopt omdat mijn gastfamilie me had uitgenodigd om mee te gaan naar Catarina. Dat is een plaatsje hier vlakbij waar veel planten worden geteeld. Er is ook een werkelijk prachtig uitzicht op laguna de apoyo ( een met water volgelopen vulkaankrater ) Ik vond dat ik het niet kon maken om die uitnodiging af te slaan omdat ik toevallig aan het werk was en dus ben ik mee gegaan. Op weg naar huis wel een kruiwagen en een fatsoenlijke schop gekocht voor de volgende dag en eventueel volgende projectjes. Was best leuk trouwens in Catarina. Ik heb Marina, mijn gastmoeder hier, een aardenwerken bloempot en wat cactussen cadeau gedaan. Ik was alleen m’n camera vergeten dus het uitzicht niet kunnen vastleggen voor foto’s op deze site,…. Sorry. Gelukkig ben ik er de vorige keer in Nicaragua al eens geweest en heb ik zelf thuis de foto’s wel . Vandaag, 29 juni, weer vroeg op omdat we de speeltoestellen af wilden hebben. Normaal gesproken wordt er op zondag les gegeven aan volwassenen maar vandaag dus niet omdat de 29e officieel dus dia de los maestros is. Na een uur hadden we een sleutel geregeld en konden we er in. We hebben tot 11 uur gewerkt en alles wat we wilden doen, was af. Toen dus als een speer naar huis om de tweede helft van Nederland – Mexico te kunnen zien. Godsamme wat was dat spannend !! Maar wel weer verschillende sms’jes gekregen van bekenden met felicitaties! Erg leuk. Wilmer gaat nog op zoek naar zo’n 20 autobanden en 5 truckbanden om de worm en de toren later af te maken.
Morgen, De 30e dus, gaan we wel alvast datgene wat af is, een kleurtje geven. Er is die dag geen school omdat dus de meesters en juffen recht hebben op een vrij dag ivm dia de los maestros. Voor ons komt dat goed uit. Ik ben benieuwd naar de reactie van “onze” en andere kinderen.
Vandaag om 1 uur had ik ook een afspraak gemaakt met Erwin, de man bij wie ik, net als bij Saul, licht op zijn driewieler heb gemaakt. De 9-jarige Maria Marcela vergezelt hem dus vaak en de vorige keer zag ik dus dat ze een shirt aan had wat ze zelfs hier normaal gesproken weggooien. Ik had, toen ik met de juwelendames in Managua was, een blauw hemdje, een disneyshirt een zo’n lycra stretch nepjeans gekocht. Vooral dat laatste is hier hip. De afspraak in het park liep mis maar later trof ik hen toevallig terwijl ik de kleren dus nog bij me had. Ik heb ook verteld dat ik het geweldig vind dat ze haar oom zo goed helpt maar ook dat ik hoop dat ze ook regelmatig met vriendinnen speelt. Ze was er echt super blij mee. Voor 10 euro een kind in het nieuw gestoken en hartstikke blij gemaakt! Van Erwin kreeg ik 4 avocado’s!
Ik ga ermee stoppen want het wordt al redelijk laat. Het internet ligt er nu ook uit dus zal ik het verhaal maandag de 30e, wat later op de dag, op de site zetten.
ik heb nog een videootje op dropbox staan waarvan hieronder het adres:
https://www.dropbox.com/s/hqjlqc579bvvil9/2014-06-30%2020.05.09.mov
Tot de volgende update! Adiós!