Zooow,… Dit wordt de laatste update die ik ga schrijven. Het is de 12e, voor jullie al de 13e, en ik heb weliswaar nog een paar dagen de tijd om van alles te doen maar het ziet er naar uit dat ik niet erg veel tijd over ga hebben voor een update tussendoor. Die tijd heb ik nu wel. Ik was eigenlijk al een beetje aan het afronden met projectjes en aan het rekenen geslagen hoeveel geld ik nog had en waaraan ik het nog kon uitgeven, toen er plotseling een enorme donatie binnenkwam! Ik heb dus nog ff flink aan de bak gemoeten en ben dat ook de komende dagen nog. Maar het is gelukt om er verschillende goede bestemmingen voor te vinden.
Op 1 Juli Heb ik geholpen op school met de autismegroep. Diana knoeit nog ontzettend met eten maar ze doet dat bijna geheel zelfstandig met een lepel. Als je bedenkt dat ze 16 jaar lang met haar handen heeft gegeten, Het toen opeens van een grote kale man met een lepel moest gaan proberen en het een week of 10 later bijna helemaal zelf kan, is dat eigenlijk heel knap. Zeker gezien de toch behoorlijke verstandelijke beperking die ze heeft.
Ook Adriana, haar zus, deed het erg goed. Ze peert er regelmatig tussenuit maar door haar speelgoed af te nemen als ze vertrekt, komt ze steeds snel terug. Ze krijgt steeds beter in de gaten dat niet in de kring of aan de tafel zitten, betekent dat ze niet kan spelen met speelgoed. Ze komt ook steeds sneller terug en blijft langer aan tafel / in de kring zitten.
Nelson begrijpt zijn picto’s ook steeds beter. Vooral de “eetpicto’s”haha. Hij wil altijd eten. Het is ook wel grappig om te zien dat als hij wil eten, hij ineens z’n puzzel razendsnel af heeft. Zodra het laatste stukje ligt, loopt hij meteen naar z’n moeders tas. Je kunt daar natuurlijk handig gebruik van maken door te zeggen dat hij iets te eten krijgt aan het eind van een activiteit en die activiteit wat langer te laten duren. Hij is echt wat te zwaar namelijk.
Ik vind alleen wel dat er een duidelijk pictobord moet komen wat op een vaste plaats komt te hangen en waarop dus duidelijk het programma van de dag te zien is. Nu hebben we een kartonnen dingetje met de pico’s erop. Er is geen ruimte tussen de picto’s en iedereen krijgt het heel even voor z’n neus terwijl er heel snel wordt verteld dat de ene activiteit af is en de volgende begint. Je ziet gewoon dat ze het niet snappen. Het gaat te snel. Ik heb Ruth dat verteld maar dat viel niet echt goed. Ze heeft wel 15 jaar ervaring en ze weet echt wel hoe het moet. Dat is af en toe wel irritant. Ze heeft veel contact met collega’s in Amerika en die geven haar veel advies. Dat is natuurlijk goed maar ze wil ook echt niks anders horen als het advies van haar collega’s. Zij weten het het best en wat anderen te melden hebben is standaard minder goed. Maar ik laat gewoon een bord maken. Het is sowieso beter als het kartonnen vodje wat nu gebruikt wordt. Ik ben ’s avonds dus naar de timmerman gelopen die al eerder het houten kistje maakte voor Horacio. Er is erg hard kastruimte nodig en ik had een ontwerpje gemaakt van een nieuw te maken kast. Bovendien moeten we dus ook een pictobord hebben. Ik vroeg hem wat de kast ging kosten en dat bleek 4000 cordoba ( 120 euro) te zijn. Dat is hier veel geld en hij vertelde er ook meteen bij dat dat zo duur was omdat er veel hout in zit en er een slot op moest. Ik ben accoord gegaan met de prijs mits hij het pictobord erbij zou doen voor dat geld. Dat was geen probleem.
De volgende dag ben ik na school bij Cristofer op bezoek gegaan om te kijken hoe hij op z’n hometrainer zit. Cristofer kan met moeite lopen met krukken en zelfs een klein stukje zonder die dingen. Hij heeft een hele tijd geleden al aangegeven dat hij graag een driewieler zou hebben om zelfstandig weg te kunnen. Ik heb inmiddels iemand gevonden die zoiets kan en wil maken. Ik heb Cristofer op de hometrainer gezien en de maat van het zadel naar de onderste trapper opgenomen. Het lijkt alsof het zadel omhoog moet maar hij kan z’n benen niet verder strekken. Ik had ook al een fiets op het oog zonder stang zodat het opstappen makkelijker gaat.
Nadat ik bij Cristofer klaar was en weer een haffel pitahaya’s mee had gekregen, ben ik met de microbus een paar kilometer verder gereden om de vorderingen aan het huis te zien wat voor de familie van Charly wordt gebouwd. Ik kan niet anders zeggen als dat er erg hard wordt gewerkt. Ze waren al op anderhalve meter hoog! Volgens Lionel, de vader van Charly, zijn ze over 10 werkdagen klaar. Dat zou mooi zijn want dan zou ik het eindresultaat nog net kunnen zien. En als het meezit het feestje voor de oplevering meemaken haha. Daarna had ik nog net even de tijd om langs school te gaan. Wilmer, een werkeloze boekhouder die in de klas helpt, was daar bezig met alle klinkers uit het alfabet op de muur te schilderen met steeds een tekening erbij van iets wat met die letter begint. Het ziet er erg leuk uit! Het was eerst een saaie grijze muur en nu een witte met leuke tekeningen erop. Bij thuiskomst stond Maria Marcela op me te wachten met een afwasteiltje vol avocado’s als dank voor de kleren die ik voor haar had gekocht. Ik heb buiten nog een uurtje met haar gekletst. Wanne kletsmajoor zeg! Ze zuchtte steeds als ik het niet in een keer snapte haha. Leuk meisje.
De volgende dag op school was leuk. We hebben nu dus een aantal speeltoestellen die gemaakt zijn van afgedankte autobanden. Het viel me op dat er maar weinig mee werd gespeeld en dus vroeg ik aan verschillende kinderen waarom ze er niet mee speelden. Het bleek dus dat een aantal leerkrachten had gezegd dat de toestellen alleen voor de kinderen van Los Pipitos zijn. Ik heb dus meteen verteld dat de toestellen voor iedereen bedoeld zijn en dat iedereen er dus gebruik van mag maken. Nou,… dat was niet tegen dovemansoren gezegd!! Ik ben die middag even wezen kijken naar een fiets waarvan ik het idee had dat die wel geschikt zou zijn om om te bouwen tot driewieler. De fiets is niet te duur en morgen wil ik hem aan Camil laten zien. Camil gaat de driewieler maken en als hij het een geschikte fiets vindt, koop ik hem. Rond een uur of 3 kwam ik thuis en even later kwam Maria Marcela aangelopen. Omdat ik nieuwsgierig was naar hun woonsituatie, vroeg ik haar of het oke was als ik met haar mee zou lopen naar huis. Dat bleek geen punt en dus kwam ik er een half uurtje later samen met haar aan. Erwin, haar oom die dus jaren geleden een ongeluk heeft gehad en nu in een hand-aangedreven driewieler zit, was er ook en hij reageerde wel leuk. Hij vond het leuk dat ik hen kwam opzoeken. Ze wonen met 11 mensen in een huis van zinken golfplaten waarvan ik kon zien dat het niet helemaal waterdicht was. Binnen is er geen vloer maar gewoon aangestampte zwarte grond. Slaapkamers worden afgescheiden door gordijnen en houten deuren/schotten. Er wordt buiten onder een afdakje gekookt. Buiten is er wel veel ruimte en er staan een aantal fruitbomen op het terrein ( mango, sinaasappel, platano, bananen, limoen) toen ik weer opstapte , kreeg ik weer een tas met fruit mee. Ik legde uit dat dat echt niet hoefde maar ze stonden erop. Ik ben ook door de moeder van Maria Marcela uitgenodigd om hun finca te bekijken. Een finca is een stuk land met fruitbomen. Ik ga er binnenkort dus weer langs.
’s Avonds overigens niet veel gegeten. Ik voelde me “mas o menos”oftewel “kiele kiele”
Dus 2 paracetamollekes erin tegen de hoofdpijn en veel gedronken.
De volgende dag voelde ik me gelukkig een stuk beter. Ik had ook erg lang geslapen ( 20:00 – 06:30 )
Ik wilde dus in de ochtend, vóór school de fiets aan Camil laten zien maar bij aankomst bij de fietsenmaker was Camil daar al. Ik denk dat de fietsenmaker hem had gebeld. Ik had hem namelijk het verhaal verteld. Dat was mooi want dat scheelde mij een fietsrit van een kwartier! Nou,… hij vond die fiets dus drie keer niks maar legde wel meteen uit aan de fietsenmaker wat hij wilde. Vervolgens ben ik samen met de knecht van de fietsenmaker heel La Concha doorgefietst om een geschikt frame te vinden. We zijn wel op 6 plaatsen geweest maar niemand had zoiets liggen. Uiteindelijk kwamen we terecht bij een oude-metalen handelaar, een soort van plaatselijke Jan van Munster zeg maar alleen dan zonder het papiergedeelte. Ook daar vonden we niks en toen we weer weg wilde fietsen zegt die man ineens; volgens mij heb ik nog wel iets staan maar dat is gewoon een goeie fiets,… die fietst nog. Dat bleek precies wat we moesten hebben en er zat ook van alles op wat nog gebruikt kon worden en wat ik dus niet hoefde te kopen. De fiets mocht mee voor 450 cordoba ( eurootje of 14 ) teruggekomen bij de fietsenmaker alles gekocht wat er volgens Camil nodig was ( twee nieuwe velgen, twee banden, binnenbanden, versnellingenset, spatborden, remmen, kabels etc. ) Camil wist al wat ik wilde dus ik was benieuwd naar wat het zou worden. Daarna snel naar school want die was al begonnen inmiddels. Bijna heel de ochtend gewerkt met Yerling. Ik heb met haar de kleuren geoefend, geteld en gevingerverfd. Na school geluncht en daarna naar de kinderopvang gelopen waar ik drie weken vrijwilligerswerk heb gedaan toen ik de vorige keer in Nicaragua was. Ze hebben daar inmiddels een dak gemaakt boven het gedeelte waar ze met de kinderen werken maar er is geen fatsoenlijke vloer. La Mariposa ( Spaanse school die veel projectjes ondersteunt ) wilde daarmee niet helpen omdat het huis privébezit is van Karen. Op zich wel begrijpelijk maar er komen daar elke dag zo’n 30 kinderen verdeeld over de ochtend en middag. Ouders van kinderen die gebruik maken van de opvang kunnen dan dus gaan werken, al is dat soms alleen maar tortillas bakken en verkopen. Ik vind wel dat er dan iets fatsoenlijks moet zijn. Ik heb dus aangeboden zand, grind en cement te laten bezorgen voor de vloer en een zinken plaat om het dak af te maken. Voor hen is het erg veel geld maar de kosten vallen best mee. Voor minder dan 80 euro werd de volgende dag het materiaal geleverd. Binnenkort gaat de man van Karen aan de vloer beginnen. Ik denk dat ik hem ga helpen.
Ik heb hen ook een setje oranje kegels en een bal gegeven die ik ( op verzoek en met het gesponsorde geld van Tom! ) op de mercado oriëntal in Managua kocht.
Die dag ook weer naar de familie van Erwin en Maria Marcela geweest en een rondleiding gehad op de finca. Ze hebben echt een enorm stuk grond met allerlei soorten fruitbomen kris kras door elkaar heen. Je zou denken dat de mangobomen allemaal bij elkaar zouden staan en de limoenen, sinaasappels,… maar nee,.. alles staat dwars door elkaar heen. We hebben er zeker anderhalf uur tussen de bomen door gelopen. Was erg leuk. De kinderen werden steeds de boom in gestuurd als er een rijpe sinaasappel of zo hing. Ik vroeg me ook af waarom de familie zo arm is terwijl ze flink wat fruitbomen hebben. Het schijnt ook veel te kosten om de finca te onderhouden ( kunstmest, onkruid plukken,…. Nou ja, gif spuiten denk ik, snoeien, plukkers betalen, fruit is hier ook kei goedkoop ) Ik had als cadeautje voor de moeder van Maria Marcela twee planten meegenomen omdat ze erg van planten houdt. Dat had ik de vorige keer gezien. Ik ging wéér met een enorme tas fruit op huis aan. Die dag ook nog wat spullen gekocht die Camil nodig had voor de driewieler voor Cristofer. Hij is er dus inmiddels aan begonnen en ik heb zijn werk gezien. Het ziet er echt goed uit!
Zondag 6 juli zijn we met een grote, oude schoolbus met alle mensen die ons hielpen naar Casares geweest. Gewoon een uitje naar de kust. Het is niet eens ver weg maar de meesten zijn daar dus nog nooit geweest. Het geld ontbreekt er voor of wordt aan andere, belangrijkere zaken besteed. Het was echt een superdag! Sommige kinderen van 14 jaar oud hadden de zee nog nooit gezien terwijl ze er maar een uurtje vanaf wonen. Nadat we bij Casares aankwamen werd er snel besloten om nog een kwartier verder te rijden naar La Boquita. Dat is ook een kustplaats maar daar zou het veel mooier zijn en de voorzieningen beter. ( tafels, stoelen, hangmatten) Nou, dat klopte ook wel. Echt een prachtig strand en leuke strandrestaurantjes. We moesten wat betalen om er met de hele groep gebruik van te mogen maken maar dat viel reuze mee. Gelukkig was er naast de vrij ruige zee ook een gedeelte wat vol stroomde bij vloed en wat bij eb dus een soort van ondiep meertje vormde. Bijna niemand kan hier zwemmen dus zo’n meertje was ideaal. Toch hadden sommigen best wel schrik om het water in te gaan.
Iedereen heeft het naar z’n zin gehad en het was dus een geslaagde manier om iedereen te bedanken.
Maandag 7 juli was er weer therapie op school. Yahoska, de therapeute, vroeg of er misschien nog een colchoneta ( therapiemat) gekocht kon worden. Sommige kinderen hebben wel eens een ongelukje en de mat die we hebben absorbeert redelijk goed en is lastig schoon te maken. Nou zit er bij mij in de straat een meubelbekleder die al eens wat voor me heeft bekleed dus ik denk dat ik aan hem maar eens ga vragen of hij er een kan maken. Voordat de school begon trouwens nog pampers gekocht voor Jose David en twee stoelen. We komen namelijk regelmatig stoelen tekort.
Na school, op weg naar huis, kwam ik Camil tegen op de driewieler. Hij had wat onderdelen gekocht en gaf me de rekening daarvan. Hij had ook een heel technisch verhaal wat ik niet begreep maar gezien de manier waarop hij de fiets had gemaakt was ik er niet bang voor dat het niet goed zou komen. Vooral de manier waarop hij de overbrenging had bedacht vond ik slim. Ik heb hem het bedrag wat op de rekening stond terug betaald en ben gaan lunchen. ’s Middags ben ik met de bus naar Jinotepe gegaan om op zoeken naar een buggy voor Derling, een jongetje van 5. Zo te zien heeft Derling ook aangepast schoeisel nodig. Hij kan alleen met veel hulp wat lopen. Hij praat niet en ik vind hem veel te dun. Ook deze familie schijnt erg arm te zijn en ik heb hen al een blik ensure dieetvoeding gegeven en uitgelegd dat ze dat kunnen aanmaken met water, melk of fruitdrank. Ze kunnen dan bij elke maaltijd een schepje door z’n melk, water heen roeren.
In Jinotepe aangekomen zag ik vrij snel een tweedehands buggy staan die ik wilde hebben. Het was er eentje met drie wielen met een diameter van zo’n dertig centimeter. Da’s veel handiger dan van die kleine frot zwenkwieltjes. Daar heb je hier niet zo veel aan met die slechte wegen. Hij was ook goed op te vouwen en er kan ook een wat groter kind in. Hij moest alleen 130 dollar opbrengen. Uiteindelijk mocht ik hem voor 100 dollar meenemen. Ik heb in Jinotepe ook acht plastic, transparante opbergboxjes gekocht voor in de nieuwe kast. Dat is hard nodig want het is in de kast die we nu hebben een bende. Omdat ik inmiddels weet waar ze lampen verkopen die ik voor fietsverlichting kan gebruiken, ben ik daar heen gelopen en heb ik daar drie led-lampjes gekocht om op de driewieler van Cristofer te monteren.
8 juli was Derling op school samen met z’n oma. Oma was verbaasd dat we nu al een buggy voor hem hadden gevonden en dat ze niks in hoefde te vullen. We hebben wel verteld dat als Derling de buggy niet meer nodig heeft, ze hem dan moet terug geven. Dat gaat er voorlopig nog niet van komen trouwens. Ik heb haar laten zien hoe je de buggy op moet vouwen zodat hij in een mototaxi kan. Derling past er trouwens met gemak in. Hij is lang niet zo groot als me was verteld. Er zit ook een soort van vierpunts-gordel in van zacht materiaal en dat is wel fijn want dan kan hij er ook niet uit vallen.
Meteen na school ben ik met Liseth meegelopen naar de familie van Edwin, een jongetje van 8 dat een verstandelijke beperking en epilepsie heeft. Hij kan niet lopen en brengt veel tijd door in zijn Bed/box of in zijn rolstoel. Zijn rolstoel is wel een goeie trouwens; Goeie kussens en hij kan een heel stuk gekanteld worden. Hij heeft medicijnen nodig om aanvallen te onderdrukken maar zijn ouders kunnen die dus niet betalen. Toen ik vroeg hoeveel ze nog hadden bleek dat Edwin een week geleden de laatste tablet had ingenomen. Volgens de moeder waren die medicijnen ook alleen in grotere apotheken te verkrijgen. Hier in La Concha dus niet. Ik heb verteld dat ik medicijnen zou gaan kopen voor hen. Ik had eerder van Liseth al een papiertje gekregen met de medicijnnamen erop maar de doses stonden er niet bij. Het was ook bijna niet leesbaar,… het leek wel of ik het zelf had geschreven haha. Ik heb de moeder dus om de verpakking gevraagd zodat ik wist wat ik moest hebben.
Omdat ik na de lunch toch al naar Jinotepe wilde gaan om wat spullen te kopen voor een afscheidsfeestje op school en om geld te pinnen, heb ik de verpakkingen maar in m’n rugzakje laten zitten. Ik heb wel 6 apotheken gehad maar uiteindelijk bleek er een dus een van de medicijnen te hebben die ik wilde hebben. Daar dus wat van gekocht en de volgende dag meteen aan Liseth gegeven om weg te brengen zodat Edwin in ieder geval één van de medicijnen kreeg.
Vrij snel ben ik weer richting La Concha vertrokken en na het avondeten heb ik de tweede fysiomat opgehaald die ik hier verderop in de straat heb laten maken van stevig en makkelijk schoon te maken materiaal. ( kunststoffen glad nepleer )
Toen ik de mat net in m’n kamer had gegooid, kwam Camil langs met de driewieler die nu dus af was. Hij is echt geweldig geworden! Geen idee waarom maar hij heeft er een stoel achterop gemaakt zodat Cristofer een van z’n nichtjes kan meenemen. Er is ook nog ruimte om wat spullen mee te nemen. Ik heb Camil gevraagd hoeveel tijd hij er aan heeft besteed en hij vertelde me in totaal vier dagen ongeveer. Hij wilde me niet vertellen wat ik moest betalen voor zijn werk. Alles wat ik wilde betalen was goed, zei hij. Ik besloot om hem 2000 cordoba te geven. De meeste mensen verdienen hier nog geen twee dollar per uur en met 2000 cordoba heb ik hem dus 2,5 dollar betaald. Als ik nog eens wat werk had, hoefde ik maar te bellen zei hij en ik wist dus dat ik goed had betaald. Ik wilde er meteen de volgende dag mee naar Cristofer fietsen.
9 juli ben ik na het ontbijt meteen naar Leydy Gonzalez gelopen. Ze woont samen met haar moeder en haar bijna 5-jarig zoontje Elias in dezelfde straat als waar ik woon maar dan een paar honderd meter verder. Elias kan alleen met veel hulp lopen en heeft enkel/voet braces nodig. Hij loopt ook op z’n tenen. Moeder is al met hem naar een specialist geweest maar heeft de braces niet aan laten meten omdat ze het gewoon niet kan betalen. Ze is alleenstaande moeder en haar ex-man- of vriend ondersteunt haar niet financiëel. Ze kan ook niet echt gaan werken omdat Elias in de gaten gehouden moet worden. Ik heb haar geld gegeven om naar de specialist in Managua te gaan en daar om een offerte te vragen. Als ze me die laat zien geef ik haar het geld.
De collega’s van Ruth in Amerika hebben een video van Elias gezien en zij stelden voor om een soort van karretje te laten maken zodat Elias, als ie z’n braces heeft, daarmee makkelijker kan oefenen. Ze hadden ook een voorbeeldfoto van zo’n karretje meegestuurd. Het leek mij inderdaad wel een goed idee. Bovendien zal Elias het waarschijnlijk ook leuk vinden om met zo’n ding rond te sjeezen. Ik heb Elias dus meteen opgemeten en aan de hand daarvan een tekeningetje gemaakt voor een karretje. Ze hebben thuis binnen ook een redelijk egale vloer dus daar kan hij goed oefenen. Daarna naar school gegaan en de nieuwe fysiomat meegenomen die ook meteen werd gebruikt. Ook meteen de pampers voor Jose David afgegeven. Ik ben maar een uur op school geweest omdat ik de driewieler voor Cristofer, waar ik inmiddels ook licht op had gemaakt, wilde afleveren, de vorderingen aan het huis van Charly’s familie wilde zien én graag op tijd thuis wilde zijn voor de wedstrijd tegen Argentinië.Ik ben dus op die voor mij veel te kleine driewieler naar Cristofer gereden. Het eerste stuk was wel lekker; een heel stuk omlaag en niet veel hoeven te trappen dus. Maar vanaf San Juan ging het dus omhoog en was het dus klimmen geblazen. Ik had de afstand ook wel ietsje onderschat eerlijk gezegd. Was een zwaar ritje, zelfs in de lichtste versnelling. Cristofer had meteen een grote smile op z’n gezicht toen ie me voor het hek zag staan. Nadat hij de drie valse honden had weggejaagd, kon ik naar binnen met de fiets. Hij is er ook snel opgeklommen en heeft meteen minstens 20 rondjes over de binnenplaats gefietst. Hij moet duidelijk nog wat oefenen maar dat is ook niet vreemd. Hij heeft nog nooit gefietst anders dan op een hometrainer. Waar ze wonen is het niet vlak maar gelukkig ook niet al te steil. Goed te doen dus. Cristofer gaat naar school en die is redelijk dichtbij. Al zou hij de driewieler alleen maar daarvoor kunnen gebruiken, zou dat al fijn zijn. Zelf bepalen wanneer je naar school gaat en eventueel nog wat blijven hangen op school zonder dat je ouders staat te toeteren dat je snel moet komen. Het stuur mag denk ik nog iets omhoog en wellicht een ander, wat breder zadel. Z’n vader heeft ook een werkplaatsje waar hij van alles repareert en dat kan hij zelf wel, gaf hij aan. Als dank kreeg ik een zak pitahaya’s mee. Daarna dus met de bus naar calle ocho gereden waar charly woont. De bouw schiet goed op en Charly’s vader vertelde me dat het dak er de volgende dag op gemaakt zou worden. Als het meezit, zie ik het nog helemaal af! Wat wel een beetje irritant is, is dat Lionel, haar vader dus, steeds weer om meer vraagt. Aan de ene kant wel begrijpelijk maar ik heb hem al een paar keer verteld dat hij al erg veel hulp heeft gehad en ik niet nog meer help. Toch vroeg hij weer om 12 zakken cement zodat ze een betere vloer zouden kunnen maken. Ik heb het bij een eenvoudig “nee” gelaten en ben met Charly gaan buurten. Ik heb de kinderen glow-in-the-dark sterren gegeven en uitgelegd dat die dingen overdag licht absorberen en ’s avonds in het donker heel licht schijnen. Leuk om in de slaapkamers aan het plafond te plakken of om op te hangen. Daarna dus snel weer naar huis. Onderweg een paar blikken Toña ( bier ) gekocht en hier thuis meteen de tv aangezet. Had ik eens alles goed gepland, wat bepaald niet mijn sterkste kant is,… was er geen tv-signaal. Snel dus de radio 1 app gedownload en de eerste helft met alleen geluid van Jack van Gelder geluisterd. Er was weer signaal vlak voor het einde van de eerste helft en de rest dus op de tv gezien. Balen dat we d’r uit liggen zeg!! De buren hier waren voor Argentinië want ze juichten toen de strafschop werd gemist…… klootzakken! Haha
Ik heb het buurmeisje van 10 erop aangesproken de volgende dag als grapje. Ze wist even niet goed wat ze ermee moest haha.
10 juli na school bij Jackson ( zo heet de meubelbekleder) een schuimrubberen rol van 25 cm. in doorsnee besteld. We hebben er al een maar deze, wat dikkere, heeft Yahoska nodig voor de wat grotere kinderen. Ik ben er inmiddels zeg maar vaste klant en kreeg meteen wat te drinken aangeboden. Hun dochtertje van een jaar of 4 is erg leuk en ik heb er wat mee gespeeld. Ze heeft ook orthopedisch schoeisel nodig vertelde haar moeder want ze loopt met haar voetjes erg naar binnen toe. Ze valt ook erg veel daardoor en ik heb dat zelf ook gezien. Daarna nog snel even naar de moeder van Elias gelopen om te zien of de offerte er al was. Ze was meteen de volgende dag nadat ik haar geld voor transport had gegeven naar Managua gereisd met Elias en ze had de proforma dus al in huis. 120 dollar gingen de braces kosten en ik ga haar het geld dus geven. Ik ga haar ook mijn Nica-phone geven als ik vertrek. Als ik hier weer eens terugkom, koop ik wel een nieuwe. Die dingen zijn kei goedkoop. Kwart voor 1 snel gegeten en daarna met Liseth( stagiaire) met de microbus naar Masaya. Daar eerst bij estrella roja ( rode ster = grote apotheek ) geweest om nog de andere medicijnen voor Edwin te kopen. Daarna in de tweedehandswinkel een kruk met vier pootjes aan de onderkant gekocht voor Jose Alvaro. Bij estrella roja waren die dingen net uitverkocht. Meestal hebben ze bij die tweedehands winkel ook wel een paar rolstoelen staan maar dit keer hadden ze niks. Das jammer want we hebben ze wel nodig en ze zijn er absoluut niks te duur mee. Daarna naar Gonper gelopen. Dat is een grote bruna zo’n beetje. We hebben daar heel veel spullen voor school gekocht. Nieuwe stiften met een dikke punt, foam, lijm, tempex bolletjes, whiteboard stiften, vingerverf etc etc. Ik wil graag dat er voldoende materiaal is tot oktober, als Ruth weer terug komt hier. Nadat we in el parque central een lekkere smoothie hadden gedronken, zijn we weer op huis aan gegaan. Ik kon thuis meteen aanschuiven dus wat dat betreft goed getimed. Na het eten naar de timmerman gelopen bij wie ik een dag eerder een tekening had afgegeven van een karretje voor Elias voor als hij z’n braces heeft. Hij zou daar goed mee kunnen oefenen met lopen. Het was klaar en ik was verrast door het goede werk. Ik had een simpel rechthoekig bakje getekend met op de juiste hoogte een houten stang om te duwen maar de timmerman had de foto gezien die de collega’s van Ruth stuurde en heeft het karretje op die manier gemaakt terwijl hij wel de door mij opgegeven maten heeft aangehouden. Echt een leuk ding geworden. Ik ga er thuis de wieltjes opzetten want die had ik al geregeld. De volgende dag na school dus thuis ook meteen het karretje voorzien van wieltjes en ermee naar de moeder van Elias gelopen. Ze was in eerste instantie bang dat het ding te laag zou zijn maar ik had hem gemeten dus het zou moeten kloppen. Dat bleek gelukkig ook; het is maar een klein manneke. Hoewel hij nog geen braces heeft, heeft hij er meteen een paar rondjes mee gelopen. Hij vond het leuk! Moeder zei ook meteen dat hij anders alleen met haar hulp loopt en nu dus met dat karretje. Waar hij het karretje vast houdt is redelijk makkelijk in hoogte te verstellen dus als hij groeit in het ding gewoon nog goed bruikbaar. Rond half 12 naar San Juan gereden met de microbus want ik was uitgenodigd door Verania om sopa de mondongo te komen eten. Dat is een soep die gemaakt wordt van een koeienmaag en een hele hoop groenten. Elke Nicaraguaan die ik heb gevraagd hoe sopa de mondongo smaakt, vertelde me dat het erg lekker is. Ik dacht alleen dat de soep getrokken werd van koeienmaag maar toen ik vroeg wat er in m’n soep dreef, werd me verteld dat dat dus estomago de vaca was, koeienmaag dus. Het is niet vies, ook niet heel taai maar toch wel wat rubberig qua textuur. Ik heb er wat van op maar toen ik zag dat iemand anders er echt van genoot, heb ik haar mijn stukje maag gegeven. De soep zelf is wel erg lekker trouwens. Op weg naar huis kwam ik Liseth tegen ( stagiaire) en heb haar op een ijsje bij de eskimo getrakteerd. Was leuk om eens wat uitgebreider met haar te kletsen. Bij de eskimo zag ik trouwens dat Nederland tegen Brazilië aan het voetballen was en dat het 2-0 voor “ons” was. Was ik glad vergeten. Ik heb thuis de 3-0 nog net meegepikt.

Ik ga er nu mee stoppen en da’s aan de ene kant wel jammer want de komende dagen gaat nog wel het een en ander gebeuren. Morgen ga ik helpen met het maken van de betonnen vloer voor de kinderopvang bij het centro cultural, dinsdag is er een feestje op school voor mijn en Ruth’ afscheid, de kast is als het goed is dinsdag klaar. Ik heb dan dus alleen geen tijd meer om nog verhaal te doen op deze site en foto’s te uploaden. Gaat gewoon best veel tijd inzitten. Misschien kan ik, als ik weer thuis ben, daar nog wat foto’s van plaatsen. Zoals het er nu naar uit ziet gaat het gesponsorde geld ook een heel eind op. Er staat nog wat geld op de rekening maar niet veel meer. Ik ga de komende dagen zeker nog proberen daar nog wat goeds mee te doen. Mocht er echt nog wat over zijn als ik weer in Nederland ben, kan Ruth me vragen om bepaalde zaken te betalen zoals medicijnen etc. Ik kan het dan naar haar overmaken. Ik heb inmiddels een taxi geregeld voor a.s donderdag de 17e om me naar het vliegveld te brengen. De 18e ben ik weer thuis en dat is toch ook wel weer fijn hoor! Op donderdag weer eens met de vrienden naar de kroeg voor de gebruikelijke portie smerrige proat, bij ons mam op de koffie en om daar links en rechts wat te fixen etc..

Maar voordat ik ga afsluiten, wil ik natuurlijk iedereen ontzettend bedanken voor het doneren van geld en materiaal zoals speelgoed. In totaal is er 3432,45 euro gedoneerd en volgens de KLM drie kilo teveel aan speelgoed :-) Ik heb er enorm veel mee kunnen doen en met vaak simpele middelen het leven van mensen hier een stuk aangenamer kunnen maken. Soms was het ook wel lastig want wat doe je; Veel mensen een klein beetje helpen, of weinig mensen wat beter helpen. Het voelde niet altijd eerlijk maar dat kan ook niet anders. Het is hier arm en je kunt nou eenmaal niet iedereen helpen. Ik heb ook een aantal hulpvragen afgewezen omdat ze niet strookten met wat ik mezelf had voorgenomen en met wat ik de sponsors had verteld te gaan doen. Dat is niet fijn om te doen. Ik ga met een goed gevoel weg hier a.s. donderdag. Met jullie geld is er voor veel mensen een behoorlijk verschil gemaakt. Sommigen hebben net een zetje gekregen om iets te kunnen beginnen. Anderen komen weer wat meer onder de mensen doordat ze een simpel hulpmiddel hebben gekregen zoals krukken, een ander tandwiel zodat ook bergop gaat met een driewieler, een complete driewieler. Ik kan zo echt nog wel even doorgaan. Maar dus ook voor velen het leven wat lichter kunnen maken door bijvoorbeeld medicijnen of pampers aan te schaffen. Soms ook letterlijk het leven lichter gemaakt door een buggy aan te schaffen voor al flinke kinderen die niet kunnen lopen.
Het mooiste vind ik zelf dat er nu dagelijks les / dagbesteding wordt gegeven aan kinderen met een beperking. Dat was al min of meer opgezet door Ruth maar zonder jullie hulp had het er heel anders uitgezien en waren er een stuk minder mogelijkheden. Zo’n 75% van de spullen die in de klas staan, zijn met jullie geld aangeschaft. Speelgoed, kast, stoelen, fysiospullen, cd-speler, ventilator etc. Ook buiten de klas, op het schoolplein ziet het er nu anders uit. Er is een speeltuintje gemaakt wat wordt gebruikt door alle kinderen, de saaie grijze omheiningsmuur is nu wit en alle klinkers van het alfabet zijn erop geschilderd samen met een tekening van iets wat met die letter begint, De school is rolstoel vriendelijk gemaakt met opritjes. Er zijn verschillende feestjes georganiseerd met een piñata ( a.s. dinsdag weer!) er wordt fysiotherapie gegeven etc. etc.
Ik heb zoveel mogelijk geprobeerd het geld zodanig uit te geven zodat zoveel mogelijk mensen er wat aan hebben. Toen ik bijvoorbeeld wist dat ik een fysiomat hier kon laten maken, heb ik de tweede die we nodig hadden dus ook hier besteld. Zo is er meer betrokkenheid en het geld verdwijnt niet naar china of naar waar dan ook. Ook het werk wat ik zelf had kunnen doen, heb ik uitbesteed. Het jeukte soms wel maar ik heb het anderen laten doen en hen ervoor betaald.
Bedankt voor het volgen van mijn bezigheden hier via deze site! Bedankt ook voor alle reacties via de site, whatsapp, mail enz..
Muchas gracias y hasta pronto!!!

Saludos, Wilco.

ps: hieronder nog twee links naar videootjes die ik op m'n dropbox heb gezet. De eerste is in de kring op school, de tweede bij de familie van Verania net voordat we aan de sopa de mondongo begonnen.

https://www.dropbox.com/s/4jnu9zg97u3640a/MVI_2945.AVI

https://www.dropbox.com/s/lmtxyjj7p7voedh/2014-07-12%2012.08.28.mov