eerste update
Door: Wilco
Blijf op de hoogte en volg Wilco
11 Mei 2014 | Nicaragua, Managua
Hola todos!
Zo, na een lange saaie reis ben ik dan eindelijk in San Juan de la Concepción.
Ruth had een airport pick up geregeld dus dat was erg fijn.
Het was wel weer even wennen hoor pffff. Het is nu net tussen zomer en winter in hier ( tussen droog en warm en nat en warm ) en dat is zo'n beetje de warmste periode. Ik verblijf bij een hele aardige familie. Je ziet aan alles dat ze het niet breed hebben; geen deuren in de slaapkamers, verschillende generaties wonen in een huis, er wordt gekookt op leña ( hout), zowat alle kopjes en borden zijn erg oud en gelijmd, ze lopen in oude en wat viezige kleren rond enz...
Maar goed, Ik ben meteen de volgende dag met Ruth op pad geweest. We hebben 5 families bezocht met een gehandicapt kind om hen te vertellen dat er een opvang / school is voor hun kind. De meeste mensen weten het niet en kinderen van 12 jaar oud zijn soms nog nooit naar school geweest. Meestal weet je ook niet wat er aan de hand is met een kind. Ouders weten dat meestal ook niet. We moeten dus zelf ook maar bekijken wat een kind wil of nodig heeft. Ik heb een kind gezien waarvan ik meteen het idee had dat het autisme heeft maar toen ik het vroeg, haalden de ouders hun schouders op.
De meeste ouders zijn wel enthousiast en zeggen toe met hun kind naar school te komen ( de opvang is binnen een school opgezet)
Voor sommigen is het echt ver lopen. Ze kunnen wel een mototaxi nemen ( een soort tuktuk) maar dat kost ze veel geld wat ze niet hebben. Voor een jongen willen we ook die kosten vergoeden omdat hij anders al uitgeput is voordat hij op school aankomt. Hij woont erg afgelegen en niets is daar verhard. Bovendien is het erg steil soms.
Het prijspijl hier ligt beduidend lager dan in Nederland en ik raakte er ook even van in paniek; hoe kom ik in Godsnaam van al het gedoneerde geld af!! Maar gelukkig heeft Ruth al een hele hoop geïnventariseerd. Ze heeft een hele lijst met spullen die nodig zijn die ik graag ga kopen.
We zijn inmiddels al een paar keer op pad geweest om spullen te kopen die echt hard nodig waren. Dat is trouwens nog een hele onderneming. In Nederland stap je in de auto, je koopt spullen, gooit die tussendoor even in de auto, shopt verder en rijdt later weer terug. Hier moet je dus met het openbaar vervoer. Op zich is dat erg goed ( lees frequent) maar de microbusjes zitten altijd erg vol. Als je dan met een rolstoel, 6 tassen, een paar krukken aan komt zetten, wordt je dat niet in dank afgenomen. Meestal moet je dan ook een extra plek betalen. Je kunt ook een pick up truck met chauffeur regelen maar dat is dan weer duurder als alle spullen die je aanschaft.
Op 8 mei zijn we naar Jinotepe geweest om wat inkopen te doen. We hebben er een ventilator, een radio/cd speler, een paar puzzels van foam,en een paar schoenen voor Cristofer gekocht. Cristofer loopt op krukken schuift met zijn schoenen veel over de grond. Op een of andere manier heeft vooral de zool en de hiel van de schoen hier erg onder te lijden. Zijn oude waren echt helemaal aan gort.
9 mei heb ik met Ruth de "les"mee gegeven. Er waren maar 3 kinderen maar het was wel erg leuk. Een van de kinderen, een jongen van 12, was al ruim een jaar niet meer op school geweest. Hij was zo blij om les en aandacht te krijgen. Ik heb met hem de kleuren geoefend en het tellen.
Ik heb ook al een deel van het speelgoed wat ik in verschillende kringloopwinkels kocht, meegenomen. Ook dat wordt goed gebruikt.
Een deel van het speelgoed wat ik meenam, is echt te lastig voor de kinderen van Los Pipitos. Ik heb dat naar naar de kinderopvang gebracht waar ik de vorige keer vrijwilligerswerk heb gedaan. Ze waren er erg blij mee. Het was ook leuk om iedereen daar weer eens te zien.
Inmiddels heb ik de schoenen al afgeleverd bij Cristofer. Hij was er heel blij mee. Meteen ook gezien dat de krukken die hij heeft, eigenlijk niet goed zijn. Hij heeft heel gespierde onderarmen en die passen niet in de opening van de krukken. Je kon ook zien dat zijn huid daar geïrriteerd. Meteen op m'n lijstje gezet dus. Hij gaf zelf aan dat hij ook graag iets van een fiets zou willen met drie wielen om zelfstandig wat verder van huis te kunnen. Ruth heeft ze verteld dat ze zelf maar eens moesten uitzoeken waar ze zoiets zouden kunnen kopen en wat het kost. Dat was wel goed want zo blijven ze er zelf ook bij betrokken.
Gisteren, 10 mei, zijn we naar de markt in Masaya geweest. Ook dat was weer een hele onderneming maar wel leuk. We hadden echt een hele lijst en we hadden vooraf ook zoiets van; dat gaat niet lukken in 1 keer. Maar we liepen overal tegenaan en hadden eigenlijk vrij snel alles wat op de lijst stond. Maar toen we terug wilden gaan zagen we een rolstoel staal die volgens Ruth geschikt was voor een kind in La Concha. Ik heb dat kind nog niet gezien maar we hebben die rolstoel ook nog gekocht ( tweedehands)
Met de rolstoel boven op het dak van de bus naar huis. Het zag er erg grappig uit maar hier is dat gewoon normaal.
Ik ben vandaag trouwens uitgenodigd bij het gastgezin van Ruth om mee te lunchen. Zij hebben een in ternet verbinding en dus kan ik hier mooi een update schrijven op de door tante Nelly gedoneerde laptop!
Ik kijk uit naar dinsdag er komen dan twee zusjes naar school die autisme hebben en, volgens Ruth, eten met hun handen en nog zowat nooit een school van binnen hebben gezien.
Ik stop er nu mee want ik moet nog even zien hoe ik de foto's erop krijg en we gaan zo lunchen.
Adiós y hasta pronto.
Zo, na een lange saaie reis ben ik dan eindelijk in San Juan de la Concepción.
Ruth had een airport pick up geregeld dus dat was erg fijn.
Het was wel weer even wennen hoor pffff. Het is nu net tussen zomer en winter in hier ( tussen droog en warm en nat en warm ) en dat is zo'n beetje de warmste periode. Ik verblijf bij een hele aardige familie. Je ziet aan alles dat ze het niet breed hebben; geen deuren in de slaapkamers, verschillende generaties wonen in een huis, er wordt gekookt op leña ( hout), zowat alle kopjes en borden zijn erg oud en gelijmd, ze lopen in oude en wat viezige kleren rond enz...
Maar goed, Ik ben meteen de volgende dag met Ruth op pad geweest. We hebben 5 families bezocht met een gehandicapt kind om hen te vertellen dat er een opvang / school is voor hun kind. De meeste mensen weten het niet en kinderen van 12 jaar oud zijn soms nog nooit naar school geweest. Meestal weet je ook niet wat er aan de hand is met een kind. Ouders weten dat meestal ook niet. We moeten dus zelf ook maar bekijken wat een kind wil of nodig heeft. Ik heb een kind gezien waarvan ik meteen het idee had dat het autisme heeft maar toen ik het vroeg, haalden de ouders hun schouders op.
De meeste ouders zijn wel enthousiast en zeggen toe met hun kind naar school te komen ( de opvang is binnen een school opgezet)
Voor sommigen is het echt ver lopen. Ze kunnen wel een mototaxi nemen ( een soort tuktuk) maar dat kost ze veel geld wat ze niet hebben. Voor een jongen willen we ook die kosten vergoeden omdat hij anders al uitgeput is voordat hij op school aankomt. Hij woont erg afgelegen en niets is daar verhard. Bovendien is het erg steil soms.
Het prijspijl hier ligt beduidend lager dan in Nederland en ik raakte er ook even van in paniek; hoe kom ik in Godsnaam van al het gedoneerde geld af!! Maar gelukkig heeft Ruth al een hele hoop geïnventariseerd. Ze heeft een hele lijst met spullen die nodig zijn die ik graag ga kopen.
We zijn inmiddels al een paar keer op pad geweest om spullen te kopen die echt hard nodig waren. Dat is trouwens nog een hele onderneming. In Nederland stap je in de auto, je koopt spullen, gooit die tussendoor even in de auto, shopt verder en rijdt later weer terug. Hier moet je dus met het openbaar vervoer. Op zich is dat erg goed ( lees frequent) maar de microbusjes zitten altijd erg vol. Als je dan met een rolstoel, 6 tassen, een paar krukken aan komt zetten, wordt je dat niet in dank afgenomen. Meestal moet je dan ook een extra plek betalen. Je kunt ook een pick up truck met chauffeur regelen maar dat is dan weer duurder als alle spullen die je aanschaft.
Op 8 mei zijn we naar Jinotepe geweest om wat inkopen te doen. We hebben er een ventilator, een radio/cd speler, een paar puzzels van foam,en een paar schoenen voor Cristofer gekocht. Cristofer loopt op krukken schuift met zijn schoenen veel over de grond. Op een of andere manier heeft vooral de zool en de hiel van de schoen hier erg onder te lijden. Zijn oude waren echt helemaal aan gort.
9 mei heb ik met Ruth de "les"mee gegeven. Er waren maar 3 kinderen maar het was wel erg leuk. Een van de kinderen, een jongen van 12, was al ruim een jaar niet meer op school geweest. Hij was zo blij om les en aandacht te krijgen. Ik heb met hem de kleuren geoefend en het tellen.
Ik heb ook al een deel van het speelgoed wat ik in verschillende kringloopwinkels kocht, meegenomen. Ook dat wordt goed gebruikt.
Een deel van het speelgoed wat ik meenam, is echt te lastig voor de kinderen van Los Pipitos. Ik heb dat naar naar de kinderopvang gebracht waar ik de vorige keer vrijwilligerswerk heb gedaan. Ze waren er erg blij mee. Het was ook leuk om iedereen daar weer eens te zien.
Inmiddels heb ik de schoenen al afgeleverd bij Cristofer. Hij was er heel blij mee. Meteen ook gezien dat de krukken die hij heeft, eigenlijk niet goed zijn. Hij heeft heel gespierde onderarmen en die passen niet in de opening van de krukken. Je kon ook zien dat zijn huid daar geïrriteerd. Meteen op m'n lijstje gezet dus. Hij gaf zelf aan dat hij ook graag iets van een fiets zou willen met drie wielen om zelfstandig wat verder van huis te kunnen. Ruth heeft ze verteld dat ze zelf maar eens moesten uitzoeken waar ze zoiets zouden kunnen kopen en wat het kost. Dat was wel goed want zo blijven ze er zelf ook bij betrokken.
Gisteren, 10 mei, zijn we naar de markt in Masaya geweest. Ook dat was weer een hele onderneming maar wel leuk. We hadden echt een hele lijst en we hadden vooraf ook zoiets van; dat gaat niet lukken in 1 keer. Maar we liepen overal tegenaan en hadden eigenlijk vrij snel alles wat op de lijst stond. Maar toen we terug wilden gaan zagen we een rolstoel staal die volgens Ruth geschikt was voor een kind in La Concha. Ik heb dat kind nog niet gezien maar we hebben die rolstoel ook nog gekocht ( tweedehands)
Met de rolstoel boven op het dak van de bus naar huis. Het zag er erg grappig uit maar hier is dat gewoon normaal.
Ik ben vandaag trouwens uitgenodigd bij het gastgezin van Ruth om mee te lunchen. Zij hebben een in ternet verbinding en dus kan ik hier mooi een update schrijven op de door tante Nelly gedoneerde laptop!
Ik kijk uit naar dinsdag er komen dan twee zusjes naar school die autisme hebben en, volgens Ruth, eten met hun handen en nog zowat nooit een school van binnen hebben gezien.
Ik stop er nu mee want ik moet nog even zien hoe ik de foto's erop krijg en we gaan zo lunchen.
Adiós y hasta pronto.
-
11 Mei 2014 - 19:26
Hester De Bruine:
Hee harde werker,
In korte tijd al veel gedaan ! Fijn om al die spullen te kunnen kopen. En fijn voor Ruth dat jij er bij bent om als 'pakezel 'te dienen...dit bedoel ik positief! Ga zo door en geniet van al het mooie ,leuke en lieve
om je heen.
groet,
Hester
-
11 Mei 2014 - 19:49
Wilco Hendriks:
Ik zie nu net dat ik volgens waarbenjij.nu in Panama zit haha.
Er is hier in de buurt wel een gedeelte dat Panama wordt genoemd dat wel.
Maaruh,.... ik zit gewoon in Nicaragua dus. -
11 Mei 2014 - 20:02
Wilco:
Zo,... Meteen ff veranderd. Ik zit weliswaar niet in Managua maar wel in Nicaragua -
11 Mei 2014 - 21:07
Rob Vos:
Je laat er geen gras over groeien man. Super dat het zo lekker gaat en je al zovelen hebt kunnen helpen.
Groeten, Rob -
12 Mei 2014 - 09:18
Francien Van Ravenstein:
Hé Wilco,
Leuk om een update te krijgen. Zo ik het lees ben je al goed bezig. Ook slim om de ouders erbij te betrekken en zelf dingen te laten uitzoeken. Er is nog meer dan genoeg te doen voor je, volgens mij kom je nog tijd tekort! Ik hoor graag nog meer van je.
Groetjes,
Francien -
12 Mei 2014 - 12:05
Leon En Natasja:
Leuk om je update te lezen Wilco en goed om te zien dat je al gelijk zo actief bent.
Voor een gedoneerde euro is er geen kortere weg denkbaar van gever naar ontvanger! -
12 Mei 2014 - 13:20
Frank:
Hoi Wilco,
Dit lijkt me een dankbare manier van winkelen. Fijn te horen dat je een leuk gastgezin hebt en uiteraard goed te horen dat men al gestart was met het inventariseren van de benodigdheden zodat je ook al snel een verschil kunt maken daar.
Je schrijft dat het daar nu tussen zomer en winter is (lijkt), nou hier lijkt het regenseizoen begonnen! Flinke plensbuien met hagel.
Ik begrijp uit je verhaal dat er ook nog het nodige werk te verrichten is ten aanzien van het bekendmaken van jullie opvang/school. Succes met alles en ben benieuwd naar de ontvangst /ontmoeting met de twee zusjes. Twee van je eigen zusjes zijn vandaag sponsorgeld ophalen bij Kunst en Kitsch (dat neem ik toch aan).
Tot het volgende verslag. -
12 Mei 2014 - 21:59
Wilco:
Haha, nou, mochten de spullen die Ine en Lia meenemen naar tussen kunst en kitsch nog wat waard zijn,.... Het rekeningnummer waarop gestort kon worden staat nog gewoon open ;-) -
17 Mei 2014 - 00:29
Debby:
Petje af, Wilco. Hopelijk ga je daar een geweldige tijd hebben en veel mensen blij maken!
X Deb -
17 Mei 2014 - 17:59
Fleur:
Wow goed bezig ome Wilco!!
Goed om te lezen dat je meteen flink aan de slag kunt met de donaties.
Veel succes nog!
Groetjes uit Nijmegen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
